Theoloog Samuel Lee kwam op veertienjarige leeftijd naar Nederland, na een onrustige jeugd in het Midden-Oosten. In Nederland sliep hij soms op straat voor een stempel van de vreemdelingenpolitie. Van een humoristisch, opgewekt jongetje veranderde hij in een sombere en negatieve jongen, boos over de onrechtvaardigheid in de wereld. Daardoor ging hij zichzelf ook afvragen: Wat kan ik doen om de wereld te veranderen?

Zijn atheïstische en marxistische denkbeelden werden op zijn kop gezet door een Christuservaring tijdens zijn huwelijksreis. ‘Dat is mijn verhaal, ik kan er niet omheen. Maar ik respecteer iedereen die niet in dit verhaal van mij gelooft.’ Samuel werd christen, besloot om naast antropoloog ook theoloog te worden en richtte een migrantenkerk op in de Amsterdamse Bijlmer. 

Maar ook daar stuitte hij op onrechtvaardigheid. ‘Toen ik enthousiast preekte dat God kamers in de hemel heeft, kwamen er mensen naar mij toe die zeiden: “Dat is mooi, maar ik heb nu een kamer nodig.”’ Hoe hij zich ook voor de mensen in de marge inspande: het was niet genoeg. 'Gaandeweg besefte ik dat ik niet iedereen kon helpen.' Om te zorgen dat hij niet verzonk in het leed dat hij om zich heen zag, ging hij fotograferen. Het bleek de perfecte remedie. ‘Ik vind zelfs schoonheid in afval.’  

Naast zijn werk als migrantenpastor en docent op de Vrije Universiteit heeft Samuel ook de Foundation Academy opgericht. Hier wordt academisch onderwijs aangeboden voor kansarme mensen. Daarmee treedt hij in de voetsporen van zijn opa, die anoniem de opleiding van weeskinderen bekostigde. Hij droomde zelfs over zijn opa, die hem bevestigde in zijn opdracht. ‘In de droom legde mijn opa zijn handen op mijn schouders en zei: “Ga zo door.”’ 

Samuel kijkt terug op zijn leven als een opstandingsverhaal en dat wil hij ook anderen graag vertellen: ‘Het opstandingsverhaal zit in het DNA van heel het leven. Kijk maar naar een wond, die heelt vanzelf. Er is altijd hoop.’  

Bekijk hier deze aflevering