Toen Alain Verheij ging scheiden, werd dat niet goed ontvangen binnen de kerk. Nu roept hij iedereen op niet te oordelen, maar juist een luisterend oor te bieden. In de nieuwe aflevering van Jacobine op 2 vertelt hij waarom.

Alain Verheij dacht altijd dat scheiden iets was voor onfortuinlijke zielen. Iets waar hij meewarig of zelfs afkeurend over sprak. Het huwelijk was maakbaar, dacht hij. Als je er samen voor gaat en maar hard genoeg bidt, kan het huwelijk alles overleven. ‘Ik had de gedachte dat er een koppeling was tussen hoe goed je je best doet, en hoe succesvol je huwelijk is.’

Inmiddels is hij zelf gescheiden, en weet hij wel beter.

Na zijn eigen scheiding, zo’n zes jaar geleden, merkte Alain op dat de kerk niet altijd even goed omgaat met dit delicate thema. Over scheiden wordt binnen de kerk liever niet gesproken, het is echt een taboe. ‘Er heerst veel ongemak rondom scheiden en het leed dat daarbij hoort. Daarom wordt erover gezwegen.’  

Er heerst veel ongemak rondom scheiden, daarom wordt erover gezwegen

In zijn ogen ging binnen de kerk alle aandacht naar het huwelijk en de daaruit voortvloeiende gezinnen. Hij zag cursussen en informatieboeken voor jonge stellen die willen trouwen, voor jonge ouders en voor getrouwde stellen die het samen leuk willen houden. Maar wanneer datzelfde huwelijk wordt afgebroken, daar zijn geen informatieboekjes voor.

Hoewel Alain Verheij ergens wel kan begrijpen waar het ongemak over dit onderwerp vandaan komt, vindt hij toch dat het de taak van de kerk is om warmere begeleiding te bieden. Want er komen een hoop levensvragen kijken bij zo’n enorme gebeurtenis, en ‘als de kerk een leerschool van leven in Goddelijke liefde wil zijn, moet ze ook het lef hebben om haar licht te laten schijnen over dit soort onconventionele situaties.’

Jacobine op 2
Jacobine op 2

Om zelf het goede voorbeeld te geven, zet Alain zich nu actief in om dit onderwerp bespreekbaar te maken binnen de kerk. Om het spits af te bijten, schreef hij hier een persoonlijk essay over in het opinietijdschrift De Nieuwe Koers. Hierna werd hij overladen met reacties van gelovigen die zich in zijn verhaal herkenden. Mensen die het gevoel hadden via de achterdeur van de kerk te moeten vertrekken, omdat er geen plaats meer voor hen was.

Dat is voor Alain ook de reden dat hij nu zo open is over zijn eigen situatie, en wat hem de kracht geeft het verhaal telkens opnieuw te vertellen. Hij wil het scheiden binnen de kerk bespreekbaar maken en af van het ‘voorspoedsevangelie’ waarin wordt gedacht dat alles maakbaar is, zolang je maar hard genoeg bidt. Want: ‘Er zitten veel mensen in de kerkbanken die niet aan dit ideaal voldoen.’