De heilige Bernardinus Realino (1530-1616) was een volksprediker die optrad in Apulië.

Bernardino Realino werd op 1 december 1530 geboren in de Noord-Italiaanse plaats Carpi. Na zijn studie medicijnen en rechten in Bologna was hij podestà (magistraat) in Cassine en Felizzano en later praetor van Castelleone. Daarna vertrok hij naar Napels, waar hij in dienst trad van de onderkoning van Sicilië. 

In 1564 besloot hij in Napels toe te treden tot de Sociëteit van Jezus. De aanleiding daarvoor was naar eigen zeggen een verschijning van de Heilige Maagd Maria. Al in 1567 werd hij tot priestergewijd.

Zijn overste stuurde pater Realino in 1574 naar de Zuid-Italiaanse regio Apulië (Puglia), dat toen behoorde tot het door Spanje overheerste koninkrijk Napels. Hij vestigde zich in de stad Lecce, waar hij rector werd van het jezuïetencollege. Al spoedig raakte hij vermaard om zijn bevlogen preken en zijn innemende zielzorg.

Op 3 maart 1610 kwam hij in de kerk, nadat hij de hele ochtend had biecht gehoord, ongelukkig ten val. Daardoor verloor hij het bewustzijn. Het nieuws verspreidde zich snel onder de bevolking van Lecce. Velen waren naar de kerk gesneld om te vernemen hoe het met hun dierbare pater was. Toen hij bijkwam zei hij dat hij in een visioen Christus had gezien, die hem de doornenkroon aanreikte.

In de zomer van 1616 was pater Realino sterk verzwakt. Hij voelde dat hij stervende was. De bestuurders van Lecce haastten zich naar zijn sterfbed om hem te verzoeken na zijn dood de stad vanuit de hemel te beschermen. Dat beloofde hij hun. Op 2 juli overleed hij in geur van heiligheid.

Paus Leo XIII verklaarde hem in 1895 zalig. Paus Pius XII canoniseerde hem op 22 juni 1947. Zijn liturgische gedenkdag werd 2 juli. Ook kreeg hij de titel Patroon van Lecce. Zijn stoffelijk overschot rust in een altaar in de Chiesa del Gesù in Lecce.