'Er is weer een beeldenstorm gaande', schrijft Annemiek Schrijver. 'Wereldwijd ontwaakt het bewustzijn over racisme. Ook al gaat dat collectieve wakker worden met geweld gepaard en is de aanleiding gruwelijk, het fascineert me wel.'

Nu de geest uit de fles is heb ik ineens weer hoop op het slechten van twee andere vergissingen die we koesteren: onze gesneden beelden van dieren en van ouderen.

Wat de dieren betreft houd ik me hier even in, hoewel ik in het goede gezelschap verkeer van een erudiete Verwonderingsgast die serieus hoopt dat de uitgebuite dieren ooit in opstand zullen komen tegen de mens.

Maar nu even over ouderen. In toenemende mate verwonder ik me over onze leeftijdsdiscriminatie. Zo probeerde ik onlangs naar het Songfestival te kijken omdat een vriend van mij daar werkt. Maar ik had het gevoel op een puberfeestje terecht gekomen te zijn waar ik helemaal niet hoorde. Voor 18-plussers verboden.

Ook op werkvloeren zie ik alleen jongelui. Waar zijn onze wijze, ervaren, grijze vakbroeders gebleven? Gelukkig nemen wij voor het komende seizoen van de Verwondering een zeer bekwame redacteur aan van 76. Niet vanwege haar leeftijd, maar omdat ze de beste is. Levenservaring en vakkennis, made in 1944.

Onze innerlijke beeldenstorm is broodnodig. Ver voorbij onze verkokerde blik lonkt de veelkleurige werkelijkheid naar ons. Als je kijkt zie je nog niet. Als je ziet grijpt het je aan.