Ik was er bij. Bij de Openluchtviering  op een weiland in Barneveld. Samen met wel achthonderd anderen. Met een mooi ochtendzonnetje. Maar ook met plensbuien. Psalmen zingend onder een paraplu. Als presentator was ik vooral benieuwd naar de rol van de vrijwilligers. Nou, die rol mag er zijn. Ik ben er van onder de indruk. Achthonderd mensen – met eigen meegebrachte campingstoelen - ontvangen op een weiland en dat in goede banen leiden, dat kan alleen met een groot aantal vrijwilligers. Waar zet je de auto’s? En de honderden fietsen? Hoe kan je zo’n grote groep van mensen op een Corona- veilige manier een plaatsje geven? Tientallen jongeren en ouderen werken mee aan deze ‘weilanddienst’. ‘Waar haal je ze vandaan?’ vroeg ik een van de organisatoren. ‘Geen idee, ze melden zich aan. Tientallen’.

Als presentator loop je daar ook los van de opnamen rond en wat ik hoorde is in één woord uit te drukken: verlangen. Waar naar? Verlangen naar mensen. Verlangen naar gemeenschap, naar groepsgevoel. We willen anderen zien. En ook zelf gezien worden. Vriendschappen weer voeden met nieuwe ontmoetingen. Want we missen elkaar. ‘Ik mis je’, wordt veel gehoord.

Hoe onaangenaam tijden als deze ook zijn, ze maken wel duidelijk wat we in ons leven de moeite waard vinden. En dat zijn ook medemensen.

In het scheppingsverhaal uit het begin van de Bijbel is Adam nog maar net zijn paradijsje aan het ontdekken of hij mist al een tegenover, een medemens. Want het is niet goed dat de mens alleen is. We verlangen naar het ‘wij-gevoel’, op festivals, terrassen, theaters en kerken.

Terugkomend op de opnames voor Met Hart En Ziel. Ik vond het indrukwekkend, al die vrijwilligers. Ze horen de vraag ‘waar ben je?’. En ze antwoorden met ‘Hier ben ik’. Om er te zijn. Medemens-zijn. En doen wat je hand vindt om te doen. Zelfs op een weiland bij Barneveld.