Precies een week geleden mocht ik nog naar Leuven rijden en daar samen bidden met de prior van de benedictijnen, Dirk Hanssens, en zijn broeder Thomas Quartier. We zaten in de koorbanken, bogen het hoofd, legden onze levens neer in Latijnse woorden en waren soms ook stil. 

Ik dacht toen aan mijn schoonmoeder van 93 jaar die gekoesterd wordt door haar kinderen, maar ook op zichzelf is aangewezen. In moeilijke uren maakt ze van haar handen geen gebalde vuisten van teleurstelling of verdriet, maar draait ze haar vingers om en laat ze haar zorgen vallen, letterlijk en figuurlijk. Van haar heb ik geleerd om de palm van de hand dan aan te bieden aan de schepper van hemel en aarde.

Als je zo in het leven staat, dan geef je jezelf in al je kwetsbaarheid en bevrijd je jezelf van de angsten van deze tijd. Oefen dat gerust bij het lezen van deze woorden: geen gebalde vuisten, maar de vingers spreiden om los te laten en de handpalm openen om jezelf aan te bieden. Wees daarbij stil, zoals ik zweeg in de koorbanken van Leuven.

Een diepe vrede daalde in die stilte over me heen en bleef in me, de gehele nacht. Toen ik wakker werd zag ik hoe het grote beeld van Maria waakte over stad, klooster en mij. Dat was een bevrijdend gevoel van verbondenheid. Juist in deze tijden van meer afstand en minder contacten is het zo belangrijk om je verbonden te weten. Heeft deze tijd van corona ons niet geleerd dat het ons diepste verlangen is om thuis te zijn bij jezelf, je verbonden te weten met je dierbaren en je geborgen te weten bij God. Als dat je geschonken mag worden, heb je zelfs in deze spannende weken oog voor de eenvoudigste dingen van de dag: eten, drinken, wandelen, genieten van de zon.

In de alledaagsheid ligt het geschenk van het leven verborgen. Als je maar stil bent, mild kunt zijn voor jezelf en oog hebt voor de gulheid van God die sterker is dan welk virus ook.