In mijn tuin staat een magnolia. In de lente staat hij kort in bloei. De magnolia is steeds weer als een teken van de overkant. Alsof de knoppen en bloesem me voorhouden dat er meer is dan ik kan zien en dat er kleuren zijn die me verbinden met het land dat ik nog niet ken.
Zo kijk ik graag naar die bloeiende magnolia. Maar niet eerder had ik meegemaakt dat de magnolia voor de tweede keer in een jaar in bloei staat. Mijn vrouw merkte het achteloos op. En daarmee opende ze me de ogen voor het tweede leven van die boom in onze voortuin. Ik geef het toe, ik was eraan voorbijgelopen. Zoals ik vaker in beslag word genomen door de waan van de dag en daardoor de knipoog van de eeuwigheid niet opmerk.
Je kunt later in je leven, vaak tegen de verwachtingen in, opnieuw tot bloei komen
Mijn vrouw zorgde dat ik weer bij de les was. En ze vertelde er iets bij. Die boom is als ons mensen: je kunt later in je leven, vaak tegen de verwachtingen in, opnieuw tot bloei komen. Ik knikte instemmend en moest denken aan een verhaal dat ik vorige week hoorde. Het werd verteld door een voormalige justitiepredikant die een stichting in het leven had geroepen om ex-gedetineerden een luisterend oor en een veilige plek te bieden in het land van de onbegrensde vrijheden. Daar verdwalen die ex-gedetineerden vaak. Daarom is er sinds enige tijd de stichting Kerken met stip. Daar worden vrijwilligers gekoppeld aan die ex-gedetineerden.
De schoonmoeder van deze justitiepredikant was al een paar jaar zo’n luisterend oor voor mensen die uit detentie kwamen. Een van hen noemde haar oma. Toen oma ging sterven, hoorde een ex-gedetineerde dat en wilde afscheid van haar nemen. Dat was niet meer mogelijk, een telefoontje naar het sterfbed lukte nog wel. Daardoor gaf oma de ex-gedetineerde de vrede van een goed afscheid. En oma ontving zelf de vrijheid en ruimte om te sterven. Oma liet met dit telefoontje op ontroerende wijze zien dat een mens ook op het sterfbed kan bloeien, net als de magnolia...
