Samen zitten ze op de bank, in afwachting van het moment dat ze allebei naar boven moeten en hun bed opzoeken. Juist dan meld ik me bij mijn vrouw en kleinkinderen en let ik vooral op mijn oudste kleinzoon Fedde. Dat doe ik met een reden, want hij zou vandaag te horen krijgen of hij bij een grote voetbalvereniging in de regio geselecteerd zou worden voor het hoogste team van jongens tot elf jaar.

Fedde droomt daarvan, hij eet voetbal, hij droomt voetbal, hij praat voetbal, hij speelt buiten vooral met een bal. Hij leeft nog een beetje zoals ik kind was, alsof gamen nog niet bestond. Alsof voetbal zijn dagelijks voedsel is, zo ouderwets verslingerd is hij aan dat heerlijke spelletje. Dus schreeuwde hij het van de daken en belde mij meteen toen hij acht weken geleden al te horen kreeg dat hij vanaf september in het eerste team tot elf jaar zou voetballen.

Acht weken geleden, toen was het besluit gevallen. Hij wist waar hij aan toe was, dat dacht Fedde in elk geval. Totdat er opnieuw een gesprek kwam met de club, gevolgd door de uiterst pijnlijke mededeling voor een kind: zijn selectie werd teruggedraaid. Een kind is flexibel, maar hier kan geen enkele kleinzoon tegen: eerst zeggen dat je geselecteerd bent en dat acht weken later herroepen. Hij wist dat net een kwartier toen ik de kamer inliep. Daar zat hij, zonder toneelspel. “Opa, ze hebben toch niet voor mij gekozen”, hoorde ik uit zijn mond. Ik zag het verdriet in zijn ogen, in zijn hele lijf. En ik had zo met hem te doen dat ik naast hem ging zitten en hem stevig vast heb gehouden, heel lang.

Ik weet niet of ik hem getroost heb. Maar niet eerder voelde ik me zo verbonden met mijn kleinzoon. Dat was een geluk bij een ongeluk.

Meer katholiek...