Het is een wekelijks ritueel voor de Litouwse Ilja: een bezoek aan de Ignalina-kerncentrale. Voor hem de plek om te kijken, na te denken en te voelen. "Het geeft me een gevoel van trots, geluk en zelfvertrouwen." Tevens heerst er een gevoel van teleurstelling: hoe is het om je niet geaccepteerd te voelen in je thuisland? Margriet gaat met Ilja in gesprek.
Ilja is geboren in Litouwen, maar spreekt Russisch. En vanwege die reden wordt hij vaak aangezien voor Rus, en niet voor Litouwer. Hij woont in Visaginas, een stad in het noordoosten van Litouwen die in de jaren '70 is gebouwd door Sovjetarbeiders. Zij kwamen er werken in de nieuwe kerncentrale.
Ik wil alleen geaccepteerd worden
Iedere week leent Ilja wel een keer de auto van zijn vader en rijdt hij naar de kerncentrale toe. Daar komen dubbele gevoelens bij kijken: hij voelt zich onderdeel van de kerncentrale, het land, de stad en de natuur. Maar er zijn ook problemen, met name met de taal en integreren. Terwijl hij samen met Margriet in de auto zit, uitkijkend op de kerncentrale, vertelt hij: "Maar ik wil alleen geaccepteerd worden. Dat is alles."
Een gecompliceerde situatie
Terwijl er Wit-Russische jongeren naar Litouwen vluchten, voelen de Russischsprekende jongeren zich niet meer thuis in datzelfde Litouwen. Het is een gecompliceerde situatie. Margriet vertelt Ilja over haar ontmoeting met een meisje uit Wit-Rusland, die ze die ochtend sprak: "Ze moest het land uit, omdat het voor haar te gevaarlijk werd om er nog te blijven."
Het gevluchte meisje wordt, tijdens haar ontmoeting met Margriet, verdrietig. Omdat ze niet weet wanneer ze terug kan. Ilja reageert: ''Als je werkelijk niets mag in je land, binnen je familie, dan is het misschien wel een kans om een nieuw leven te beginnen. Misschien is vluchten naar een ander land wel de manier om jezelf of je familie te redden."
"We zijn hier, en we wonen hier"
In zijn eigen geboorteland, Litouwen, wil Ilja graag geaccepteerd worden. Hij vertelt: "Een aantal jaar geleden was ik, niet boos, maar verdrietig omdat we een minderheid zijn in dit land." Hoewel hij niet Russisch is, is het wel zijn moedertaal. Hij vraagt zich af: "Waarom kan ik geen Litouwer zijn? Ja, we zijn een minderheid. Maar we zijn hier, en we wonen hier."
