Volgens theatermaker Alexandra Broeder lijken theater en kerk op elkaar, legt ze Annemiek Schrijver uit in De verwondering. Want juist daar zijn antwoorden te vinden op hedendaagse vragen. ‘Het zijn allebei plekken waar je een ruimte instapt van niet-weten. Je mag er onderwerpen onderzoeken zonder een antwoord te hebben.’
Bij de voorstellingen van Alexandra Broeder ben je als publiek nooit zomaar toeschouwer. Je wordt in haar werk meegenomen en krijgt een spiegel voorgehouden. Altijd probeert ze taboeonderwerpen bloot te leggen, zodat ze bespreekbaar en dragelijker worden. Zo werkte ze in de voorstelling The Gift samen met de 23-jarige Anouk van Kampen, die zich recent aanmeldde bij Expertisecentrum Euthanasie. Samen met het publiek reflecteerde ze op de angst voor de dood.
Alexandra maakt zich zorgen over de toenemende psychische klachten van jongeren. Haar werk heeft altijd al een sterk ritueel karakter gehad, maar sinds haar vriendschap met pastor Arjan Broers, ziet ze steeds meer parallellen tussen theater en kerk. Rituelen kunnen helpen, gelooft ze. ‘Wat jongeren nu horen is dat ze zelf alles uit het leven moeten halen. Ze groeien op zonder spirituele dimensie. Maar er is ook iets groters waar je aan mee kunt doen.’
'Mijn verwonding is ook mijn kracht'
Tijdens de langste nacht van het jaar organiseerde ze samen met Arjan Broers een rituele wandeling van theater naar kerk. Er kwamen veel jongeren op af. ‘Sommigen zijn na de wandeling naar de kerk blijven komen, omdat ze het gevoel kregen onderdeel te zijn van een nieuwe spirituele beweging. Een nieuw antwoord op een gemis.’
Dat Alexandra veel werkt met jongeren heeft alles met haar eigen jeugd te maken. Als kind werd ze niet erkend door haar Spaanse vader, wat zorgde voor veel verdriet en onbegrip. Ze begon zich terug te trekken in haar fantasiewereld, iets wat volwassenen niet begrepen. ‘Toen ik begon te werken met jongeren, begon mijn eigen levensverhaal steeds meer een rol te spelen. Mijn verwonding is ook mijn kracht.’
De inspiratietekst van Alexandra Broeder
Wij hebben geen reden tot argwaan jegens onze wereld, want zij is niet tegen ons. Heeft zij verschrikkingen, dan zijn het onze verschrikkingen; heeft zij afgronden, dan behoren die afgronden aan ons toe; zijn er gevaren, dan moeten wij proberen ze lief te hebben. En als wij ons leven maar inrichten volgens die stelregel die ons aanraadt altijd voor de moeilijke weg te kiezen, dan zal datgene wat ons nu nog allervreemdst toeschijnt ons zeer vertrouwd en getrouw worden. Hoe zouden wij die oude mythen kunnen vergeten die aan de wieg van alle volkeren staan - de mythen over draken die op het allerlaatste ogenblik in een prinses veranderen; misschien zijn alle draken uit ons leven wel prinsessen die er alleen maar op wachten ons eens mooi en moedig te zien. Misschien is al het verschrikkelijke in diepste wezen wel het hulpeloze dat ons om hulp vraagt.
- Rainer Maria Rilke
